با این نیمه شعبان ، خیلی سال می شود که نیامده ای!

از خیلی هم بیشتر، در این سالها بارها زیر توفان حوادث خم شدیم، اما چون پشتمان به تو گرم بود نشکستیم،

بارها خواستند قداستمان را بین در و دیوار له کنند ، چون نام تو وسط بود نگذاشتیم...

بارها شد که خواستند فرق دلدادگیمان را به تیغ هوسرانی بشکافند ، اما چون سربن حیدری تو را دیدند ترسیدند و فقط رجز خواندند...

آنقدر از بام طعنه هایشان سنگبارانمان کردند که تو را رها کنیم اما نکردیم، چه شبها که پدران ما در انتظار صبح آنقدر گریستند تا به خواب رفتند...

حال ما فرزندان کوهسار نهج البلاغه ایم، بوی قرآن می دهیم و از چشمانمان قطره قطره صحیفه می بارد، و استوار به لحظه ی طلوع تو می اندیشیم...

راستی شنیده ام سالی که بخواهی بیایی آنقدر باران می بارد که ...

که در آسمان نگاه منتظرانت ظهور خواهی کرد...

دیروز هم باران می آمد، از هر قطره ای سراغ تو را گرفتم گفت:

شاید این جمعه بیاید...

شاید...